dimecres, 23 de febrer del 2011

Bajo del barco


Agotada de ir a contra corriente con una marea negativa, me rindo. Bajo del barco, para descansar, tomar el sol y coger aire de nuevo. Ahora mismo estoy sin fuerzas para pelear como educadora y no pienso convertirme en una marioneta. Me han agotado y me han hundido en lo más profundo, me han dejado sin ganas de coger aire para seguir nadando. Creo que es bueno saber abandonar antes de que llegue el naufragio y muchos profesionales tendrían que hacer lo antes de dañar a otr@.

Descansar, tomar el sol y coger aire no es tan fácil como parece, cuesta cuando ves que tu vida era parte de ese barco con el que navegabas y aprendías cada día. Cuesta ser consciente de que ahora no cuentan otras vidas aparte de la tuya. Cuesta dedicarte el tiempo a ti y no a los otr@s. Cuesta preocuparte por ti y no de los otr@s.

Así que solo espero que pase esa tempesta. Llenarme con cada una de las gotas de lluvia: de fuerza, energía, empatía, altruismo, vocación, entusiasmo y de un poco de utopía. Para que pronto este en otro barco, cayuco o lo que sea.

dimarts, 22 de febrer del 2011

somrriures de distància


Quan parlo amb tu, noto una màgia especial que sempre amb fa somriure. És bonic, també saborejar els somriures. La distancia, et fa valorar coses que potser no les valoraria si estinguessis davant meu:

"...Pondet-nos besa fins quedar-nos sense saliva, tocant-nos tot descobrint els nostres punts febles, despertar-nos sabent el que més li agrada a l’altre, ampapar-nos de paraules dolces, tot enredant els nostres cossos fins que ens acaronin els rajos de sol..."

Per ara tinc, les boniques paraules que amb regales i els somriures que amb deixes.

dissabte, 19 de febrer del 2011

sense aigua

Hi ha moments que ets com pou vuit d’aigua, sec, abandonat, inútil, depreciat,... On t’han abandonat i t’has abandonat. I la única manera de recuperar-te, es tornar-lo omplir d’aigua. Al principi serà aigua marron, del fang del fons. Però la lluita esta en tornar-la transparent.

dilluns, 14 de febrer del 2011

Les marxes

Necessites ficar fre a les emocions i sentiments. Necessites baixar de quinta a a primera. D’un día per l’altre. Necessites plantejar-te tantes coses, tantes preguntes o tantes pors.

I et mires davant d’un mirall trencat i et planteges qui ets i que vols. Et mires per seguir-te trobant, per esta convençuda del que no vols.

I vas passant de primera a quinta i un altre cop de primera a cinquena i no ten dons conte que també hi han altres maneres...

dimarts, 1 de febrer del 2011

Nu


Esperando encontrar un viejo poema de Neruda.
En todas las paginas que te sugiere el google siempre acaba apareciendo la pagina de la wikipedia. Y hay días, que entras sin más, para refrescar la memoria de lo que havias aprendido y estudiado. Me quedo desnuda, al saber que el nombre de Pablo Neruda no es su nombre verdadero; sino Ricardo Eliécer Neftalí Reyes Basoalto. Me sorprendo de no saber que tenía otro nombre el poeta y militante comunista.
Y busco el poema más popular que tiene. Aquel que hace unos años me identificaba o a lo mejor aun me sigue identificando en diferente párrafo del poema.

[20]
Puedo escribir los versos más tristes esta noche.
Escribir, por ejemplo: "La noche está estrellada,
y tiritan, azules, los astros, a lo lejos".
El viento de la noche gira en el cielo y canta.
Puedo escribir los versos más tristes esta noche.
Yo la quise, y a veces ella también me quiso.
En las noches como ésta la tuve entre mis brazos.
La besé tantas veces bajo el cielo infinito.
Ella me quiso, a veces yo también la quería.
Cómo no haber amado sus grandes ojos fijos.
Puedo escribir los versos más tristes esta noche.
Pensar que no la tengo. Sentir que la he perdido.
Oir la noche inmensa, más inmensa sin ella.
Y el verso cae al alma como al pasto el rocío.
Qué importa que mi amor no pudiera guardarla.
La noche está estrellada y ella no está conmigo.
Eso es todo. A lo lejos alguien canta. A lo lejos.
Mi alma no se contenta con haberla perdido.
Como para acercarla mi mirada la busca.
Mi corazón la busca, y ella no está conmigo.
La misma noche que hace blanquear los mismos árboles.
Nosotros, los de entonces, ya no somos los mismos.
Ya no la quiero, es cierto, pero cuánto la quise.
Mi voz buscaba el viento para tocar su oído.
De otro. Será de otro. Como antes de mis besos.
Su voz, su cuerpo claro. Sus ojos infinitos.
Ya no la quiero, es cierto, pero tal vez la quiero.
Es tan corto el amor, y es tan largo el olvido.
Porque en noches como ésta la tuve entre mis brazos,
mi alma no se contenta con haberla perdido.
Aunque éste sea el último dolor que ella me causa,
y éstos sean los últimos versos que yo le escribo.